“De vraag; hoe is het me je? Dat was zo fijn! Iemand in huis die speciaal voor mij kwam. Als steun, een praat-maatje. Ze deed boodschappen, wandelde met de hond en was er voor mijn kinderen. Zo kon ik even rusten op bed.”

Elvira Visser, nu 47 jaar, getrouwd en moeder van twee jonge kinderen kreeg de diagnose borstkanker. Ga er maar aan staan. Het is dan 2021 en de jaren die volgen zijn intens en zwaar.

Ze wonen dan nog maar net in Rijnsburg. “En mijn familie woont niet naast de deur.” Elvira is geboren te Vlissingen en groeit op in Zeeland. “Mijn man is Italiaan en dus ook zijn familie woont ver weg. Het was midden in de corona-tijd en een sociaal netwerk was er dus niet. We hebben echt jaren aangemodderd.”

Na een zestal operaties en bestralingen wordt ze gelukkig genezen verklaard. Wat dan nog rest is een borstreconstructie. Die vindt plaats op 31 januari van dit jaar. “Een zware operatie. Ik heb een week in het ziekenhuis gelegen. Daarna moet je minimaal zes weken herstellen en kun je weinig. Ik heb iedereen aangeschreven voor hulp, tot aan de WMO. Ook particulier. Overal liep ik tegen een wachtlijst aan of was er geen passende hulp. En toen, out of de blue, werd ik gebeld door Herberg Thuis.”

We hebben een Buddie voor u!

“Ik had zoiets van, wat geweldig. Ik was namelijk helemaal niet bekend met het concept.” Het telefoontje kwam dan ook als een verrassing voor Elvira. Wat bleek, haar consulent van het WMO had contact gezocht met Herberg Thuis en zo was het balletje gaan rollen.

“Twee dagen later werd ik al gebeld door Buddie Y. zelf ook woonachtig in Rijnsburg. Of ze kon langskomen voor een kennismaking.”

“Het was een heel open en leuk gesprek. Ook raar. Zit er opeens iemand bij je op de bank die vraagt wat ze voor je kan doen. Ik ben zo gewend de dingen zelf te moeten regelen. En dat is al heel wat jaren best zwaar.” Haar kinderen zijn, net als zij, beide gediagnostiseerd met autisme, legt ze uit.

De kennismaking plant Elvira daarom expres om 19.00 uur ’s avonds. “Het was belangrijk dat de kinderen en mijn man zouden kennismaken. Die klik er met hen óók zou zijn.”

En dat gebeurde. “Bij vertrek zei ik eigenlijk al meteen; ‘Ik zie het wel zitten!’ En het gevoel was wederzijds.” Buddie Y. had zoiets van; ‘Dit komt wel goed, ik zie je volgende week!’

Haar wens

Buddie Y. komt elke week drie uurtjes langs. Voor een periode van zes weken, gelijk aan de hersteltijd voor haar operatie. Het was een pilot, bekostigd door de Gemeente Katwijk, en vanaf september 2024 met een kleine eigen bijdrage. Vooralsnog worden Buddies voornamelijk ingezet bij ouderen. Precies dé reden waarom wij elkaar vandaag spreken. “Omdat het ook voor jonge mensen in gelijke situatie(s) heel erg nodig kan zijn. Een Buddie. Stress en spanning staan een herstel namelijk in de weg.”

“Ik wens het dus andere gezinnen ook zo toe. Gezinnen met een minder sociaal netwerk; die het water aan de lippen staat. Weet dat dit bestaat!” “De WMO gaat ervanuit, je bent getrouwd en dus is er mantelzorg. Maar mijn man werkt fulltime, heeft een eigen bedrijf. Hij kon maar twee weken zorgverlof opnemen. Daar zullen meer gezinnen tegenaanlopen.” Daarom vindt ze het zo belangrijk dat mensen weten dat Herberg Thuis bestaat. “Maak er dus alsjeblieft gebruik van. We hebben het in de maatschappij over ouderen die eenzaam zijn, maar in mijn leeftijdscategorie bestaat ook eenzaamheid, weten mensen niet waar ze hulp kunnen krijgen, lukt ze dat niet zelfstandig. Dan zou het zo mooi zijn als mensen Herberg Thuis kunnen vinden. Er gebruik van mogen maken. Ik weet namelijk dat je snel denkt dat je het allemaal zelf maar moet zien te rooien.”

De Buddie als spiegel.
Natuurlijk was het ook wennen. “Het was voor mij moeilijk om taken los te laten. Dat ik inderdaad gewoon kon gaan rusten. Ik kon niet bukken, was beperkt in het gebruik van mijn armen en had veel pijn. Y. kon me dan goed afremmen. Ze hield me weleens een spiegel voor. Dan zei ze; ‘Luister Elvira, ik ben hier niet voor niets’, dat het oké was dat ik op bed ging liggen en even helemaal niks deed.”

“Spannend was ook, - hoe reageren mijn kinderen erop? Maar mijn dochtertje was helemaal dol op haar, het ging vanzelf. Gelukkig, want je moet iemand toch vertrouwen. Ze ging ook met mijn dochtertje naar buiten. Maar op de een of andere manier was dat al snel heel prettig. Y. heeft zelf ook (al oudere) kinderen. Heel fijn.”

Hoe was het voor je man?

“Hij vond het harstikke fijn, het gaf ook hém lucht. Zo stemde hij met Y. af wanneer ze er zou zijn. Hij zag ook dat de kinderen goed op haar reageerde en dat ik iemand had om mee te sparren en te praten, voor het emotionele stuk.”

“Ze kwam binnen met de simpele vraag; hoe gaat het met je? Zo fijn.”

Meerdere malen haalt Elvira dit aan. Hoe belangrijk díe vraag voor haar geweest is. Dat iemand voor jou komt, jou vraagt; hoe gaat het met je? En al het praktische. Ze ging boodschappen doen, deed een spelletje met mijn zoontje, ruimde de vaatwasser uit of vouwde de was.”

Over het afscheid
“Zo leuk dat zíj met een bedankje kwam en een cadeautje voor de kinderen had. Ze vond het fijn dat ze eens zo’n jong gezin mocht ondersteunen. Ze heeft in die tijd echt met me meegeleefd. En ik heb ervaren hoe fijn het al is dat iemand tegen je zegt; ‘Je hebt een zware tijd, zorg goed voor jezelf!’

In het nu. “Na zes weken mag je weer alles doen, maar zo werkt het in de praktijk natuurlijk niet. Mentaal moet je ook nog herstellen na zo’n stressvolle tijd, zeker omdat je nog zulke jonge kinderen hebt.”

Haar conditie is ook nog lang niet op pijl. “Ik ben heel snel moe en overprikkeld. Bovendien, je moet weer van jezelf leren houden en gelukkig durven te zijn. Maar het zit altijd in je achterhoofd; de ziekte, en wat als, ..”

Een gesprek als deze kost ook veel energie.
Maar voor een goed doel! Haar missie; Bekendheid geven aan de Buddies van Herberg Thuis. En, - durf hulp te vragen!